Τα πάντα ματαιότης

Για πες μου πλούσιε γιατί και συ μια ημέρα

δεν έπνεες της φύσεως τον καθαρό αέρα;

Δεν είχες πνεύμα και εσύ, ποτέ δεν ομιλούσες;

Δεν τραγουδούσες τη χαρά, στη λύπη δεν ανθούσες;

Τι έγιναν τα κάλλη σου που είναι τα χρήματά σου;

Του βίου σου οι ηδονές, η μαγική χαρά σου;

Που είναι το μέλλον της ζωής, που είναι η ευτυχία;

Που είναι οι δόξες, οι τιμές που είναι τα μεγαλεία;

Δεν ήσαν όλα μάταια στον κόσμο όσα είδες;

Δεν ήσαν όλα μάταια κι αβάσιμες ελπίδες;

Εσκέφθης πλούσιε καλώς προτού ριχτείς στο μνήμα;

όταν διέπραττες κακώς το φοβερό το κρίμα;

Εσκέφθης τι θα πει τιμή! και όχι ατιμία;

Έζησες με την αρετή κι όχι μ’ αμαρτία;

Γιατί εδώ εις την ζωή τ’ αγριεμένο μνήμα

αχόρταγα, όλους μας ρουφά όπως της θάλασσας το κύμα;

Κανένας δεν το σκέπτεται πως θα βρεθεί μπροστά του

να χει το στόμα ανοιχτό την ώρα του θανάτου.

Όλα αυτά τα μνήματα κρατούν χρυσό βιβλίο

και μας δεικνύουν του Θεού το ουράνιο μεγαλείο.

Ιδού μας λέγουν τι εστί αυτής της ανθρωπότης

τα πάντα είναι μάταια τα πάντα ματαιότης.