Του γέρου το παράπονο

Στου γηροκομείου την αυλή πάνω σ΄ ένα παγκάκι
κάθεται ολομόναχο, θλιμμένο γεροντάκι.

Σκέφτεται όσα έκανε όλα αυτά τα χρόνια
και βλέπει πως κατάντησε σ΄ αυτή την καταφρόνια.

Ευτυχισμένοι ζούσανε αυτός και η φαμελιά του,
η όμορφη γυναίκα του, τα δύο τα παιδιά του.

Αυτός και η γυναίκα του δε χόρταιναν δουλειά,
θέλανε τα παιδιά τους να ζήσουνε καλά.

Κουράγιο, βρε γυναίκα μου, ώσπου να μεγαλώσουν,
είναι παιδιά πολύ καλά, θα μας το ανταποδώσουν.

Τα δύο παιδιά σπουδάσανε στην Αμερική,
κάνανε οικογένεια και μείνανε εκεί.

Από τη στενοχώρια τους πριν κλείσει ένας χρόνος
πέθανε η γυναίκα του και μένει ο γέρος μόνος.

Ζήτησε στο αγόρι του να πάει ο καημένος
θυμάται τι τ΄ απάντησε κι είναι φαρμακωμένος.

«Πατέρα πολλά μας έκανες και σ΄ ευχαριστούμε,
μα είναι δύσκολο εδώ με γέροντες να ζούμε».

Ο γέρος του απάντησε, «να έχετε την ευχή μου
κι εγώ θα έχω μια γωνιά στο άλλο το παιδί μου».

Μα όταν το ανέφερε στην κόρη του μια μέρα
εκείνη του απάντησε, «δεν γίνεται, πατέρα».

«Σπίτι μεγάλο έχουμε, η κόρη καμαρώνει,
μα όσα μέτρα μείνανε τα κάναμε σαλόνι».

Πόσο ο γέρος λαχταρά να ΄ναι με τα παιδιά του,
νάχει τα εγγονάκια του πάνω στα γόνατά του.

Αυτή η σκέψη η γλυκιά το γέρο αποκοιμίζει,
του ιδρύματος η ερημιά όμως τον τριγυρίζει.

Ο γέρος εκοιμήθηκε με πρόσωπο θλιμμένο,
την άλλη μέρα το πρωί τον ΒΡΗΚΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΟ.

ΟΥΔΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΤΙ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ