ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Τώρα μ’ αυτές τις εκλογές

οι δυνατοί θα ενωθούνε

και τη δεξιά κυβέρνηση

στον πάτο θα τη δούμε

Ξύπνησε τώρα ο λαός

δεν θέλει εξουσίες,

θέλει ένα σύστημα

να δίνει στο φτωχό αξίες.

Πατρίδα ο Αλέξης

θέλει να σε σώσει

κι απ’ τα κακά που πέρασες

να σε δικαιώσει.

Χτυπά στο ρόζο το καρφί

χωρίς να το στραβώσει,

αυτόν επέλεξε ο λαός

εσένα για να σώσει.

Είναι καραβοκύρης δυνατός

την φουρτούνα δεν φοβάται,

γιατί την πείνα του λαού

δεν θέλει να θυμάται.

Έχει την ευθύνη

για το τραπεζικό

γι αυτό και τα υπέγραψε

να σώσει το λαό.

Να δώσει αξία στα χωριά

και στης πατρίδας μας το χώμα,

να μην παίρνουν το ψωμί

του αγρότη απ’ το στόμα.

Όλες οι προσευχές

είναι για τον Αλέξη,

για ένα καλύτερο αύριο

πρωί όταν θα φέξει.

Κράτησε πατρίδα μου

τίμια αγωνίσου,

όπου πάει ο λαός

και γώ θα ΄μαι μαζί σου.

Υ.Γ.

Γύρισε ο τροχός

Να γελάσει κι ο φτωχός.

Στα παιδιά του Πολυτεχνείου

Ηρωικά παιδιά του Πολυτεχνείου δοξασμένα,

ο λαός σας τιμά δεν είσθε ξεχασμένα.

Με το φως της ημέρας επιτόπου σας τιμούν

στέλνουν μηνύματα σας αγαπούν.

Με το αίμα που χύσατε για τη Λευτεριά

είσθε της ΕΛΛΑΔΑΣ δοξασμένα παιδιά!

Στείλατε μηνύματα στις παγκόσμιες εξουσίες

και του κόσμου τους νέους που έχουν αξίες.

Ο λαός της πατρίδας μας όταν κινδυνεύει

Γενναίους νέους σαν εσάς γυρεύει.

Με αίμα μας ελευθερώσατε γενναία παιδιά

Με κόκκινα γαρίφαλα ο λαός σας τιμά.

Για πάντα η μνήμη στου λαού τις καρδιές

θα σας τιμούν Αιώνια του λαού οι γενιές.

Ο Πηνειός και οι κίνδυνοι

Ο ποταμός ο Πηνειός

πίσω δεν γυρίζει

ότι βρει μπροστά

όλα τα σκορπίζει.

Κάντε κάτι μην αργείτε

καθαρίστε με την κοίτη,

πριν σας πάω στο γιαλό

σας το λέω για καλό.

Έρχονται ισχυρές βροχές

και θα αφήσουν ενοχές.

Τα μερομήνια έτσι λένε

να μην τραβάμε τα μαλλιά και κλαίμε.

Δεν με παίρνει θα ξεχειλίσω

τ’ αναχώματα θα ανοίξω

θα κάνω πολλές ζημιές

θα χαθούνε και ζωές.

Το παλιό γεφύρι σώστε

και γερά να το στειλώστε

θα πάει στης θάλασσας τα βάθη

απ’ τα δικάσας λάθη.

Το γοργόν και χάριν έχει

αν θέλεις να σωθείς

κάνε αυτά που γράφω

για να δικαιωθείς.

Σε ετοιμότητα δια παντός υπεύθυνο!

Τα πάντα ματαιότης

Για πες μου πλούσιε γιατί και συ μια ημέρα

δεν έπνεες της φύσεως τον καθαρό αέρα;

Δεν είχες πνεύμα και εσύ, ποτέ δεν ομιλούσες;

Δεν τραγουδούσες τη χαρά, στη λύπη δεν ανθούσες;

Τι έγιναν τα κάλλη σου που είναι τα χρήματά σου;

Του βίου σου οι ηδονές, η μαγική χαρά σου;

Που είναι το μέλλον της ζωής, που είναι η ευτυχία;

Που είναι οι δόξες, οι τιμές που είναι τα μεγαλεία;

Δεν ήσαν όλα μάταια στον κόσμο όσα είδες;

Δεν ήσαν όλα μάταια κι αβάσιμες ελπίδες;

Εσκέφθης πλούσιε καλώς προτού ριχτείς στο μνήμα;

όταν διέπραττες κακώς το φοβερό το κρίμα;

Εσκέφθης τι θα πει τιμή! και όχι ατιμία;

Έζησες με την αρετή κι όχι μ’ αμαρτία;

Γιατί εδώ εις την ζωή τ’ αγριεμένο μνήμα

αχόρταγα, όλους μας ρουφά όπως της θάλασσας το κύμα;

Κανένας δεν το σκέπτεται πως θα βρεθεί μπροστά του

να χει το στόμα ανοιχτό την ώρα του θανάτου.

Όλα αυτά τα μνήματα κρατούν χρυσό βιβλίο

και μας δεικνύουν του Θεού το ουράνιο μεγαλείο.

Ιδού μας λέγουν τι εστί αυτής της ανθρωπότης

τα πάντα είναι μάταια τα πάντα ματαιότης.

Εις μνήμην στα Ελληνόπουλα ΕΠΟΝιτών 18 Απρίλη 1944

Ψηλά τα χέρια με σφιγμένη γροθιά

που τιμήσατε το θάνατο για την λευτεριά.

Είστε της Ελλάδος γενναία παιδιά.

Νικήσατε τους Ναζί φασίστες με θηλιά.

Παλικάρια Ελληνόπουλα φύγατε στεναχωρημένα

η μοίρα το ‘γραφε να πάτε προδομένα.

Ποιος πατριώτης Έλληνας η καρδιά του δεν ραγίζει

σε τούτο το μνήμα εδώ μπροστά τα μάτια του δεν δακρύζει.

Αυτό το μνήμα έχει καημό η κάθε λέξη έχει πόνο

ενωμένοι για ένα σκοπό την λευτεριά της ΕΛΛΑΔΑΣ μόνο και μόνο.

Ποια μάνα δόλια δεν θρηνεί δεν κλαίει δεν ραγίζει

όταν οι εχθροί κρεμάνε το παιδί και πίσω δεν γυρίζει.

Η πατρίδα χάνει τα παληκάρια της, η καρδιά της στα δύο ραγίζει

και του προδότη του κρυφού το μάτι του δεν δακρύζει.

Αν δεν γυρίσεις πίσω και δεν τους θυμηθείς

ποτέ για τα παιδιά σου δεν θα δικαιωθείς.

Αιωνία η μνήμη των αδικοχαμένων της ψυχής.

Να τους τιμούν στο μέλλον οι ερχόμενες του ΛΑΟΥ ΟΙ ΓΕΝΕΕΣ

1.      ΓΑΤΣΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ

2.      ΜΠΡΙΑΖΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

3.      ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

4.      ΣΥΡΜΠΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

5.      ΤΣΙΑΝΑΚΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΟΥΔΕΙΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ

Ένα ζευγάρι όμορφο αητός και περιστέρα,

πέντε αγόρια κάνανε και μια θυγατέρα.

Αυτοί με την αγάπη τους και τη σκληρή δουλεία τους,

μεγάλωσαν και πάντρεψαν τα έξι τα παιδιά τους.

Σπίτια τους κάναν βολικά με σάλες και μπαλκόνια,

να ζήσουνε όλοι άνετα οι νύφες και τα εγγόνια.

Και εκεί που όλοι ήτανε καλά και ευτυχισμένοι,

η μάνα τους αρρώστησε και ξαφνικά πεθαίνει.

Την μανά τους εθάψανε κι ο γέρος την κυρά του,

συμβούλιο μετά έκανε αυτός και τα παιδιά του.

Και ένας-ένας φύγανε χωρίς να βρούνε λύση

και έμεινε ο γέρος μόνος το πρόβλημα να λύσει.

Και κουρασμένος ξάπλωσε στο έρημο κρεβάτι,

όλη την νύχτα ξάγρυπνος χωρίς να κλείσει μάτι.

Τόσες θυσίες έκανε τόσο μεγάλο αγώνα

και δεν υπήρχε πια για αυτόν αγάπης μια σταγόνα.

Το σπίτι του ΄ρχετε μικρό πλέον δεν τον χωράει,

θέλει να φύγει μακριά κάπου αλλού να πάει.

Λίγα ρουχαλάκια έβαλε μες στην βαλίτσα μόνο,

και έκλεισε το σπιτάκι του με στεναγμό και πόνο.

Χαιρέτησε το κλήμα που είχε στην αυλή του,

τις γλάστρες που ξεράθηκαν σαν έφυγε η καλή του.

Κλείνει την πόρτα της αυλής και στέκει παραπέρα

και κοιτάζει το σπιτάκι του για τελευταία μέρα.

Σέρνει τα βήματα βαρεία πονάει η καρδιά του

και πλέον δεν θα έβρισκε ξανά την γειτονιά του.

Κεράκι πήγε και άναψε σ` αυτήν που ΄χε αγαπήσει

και της ορκίστηκε ποτέ δεν θα την λησμονήσει.

Κλαίγοντας έφυγε από το νεκροταφείο

και παίρνει τον δρόμο για το γηροκομείο.


Το αφιερώνω με πολύ αγάπη σ` αυτούς που μας περιμένουν, χαρίζονταν τους στοργή και αγάπη.

Του γέρου το παράπονο

Στου γηροκομείου την αυλή πάνω σ΄ ένα παγκάκι
κάθεται ολομόναχο, θλιμμένο γεροντάκι.

Σκέφτεται όσα έκανε όλα αυτά τα χρόνια
και βλέπει πως κατάντησε σ΄ αυτή την καταφρόνια.

Ευτυχισμένοι ζούσανε αυτός και η φαμελιά του,
η όμορφη γυναίκα του, τα δύο τα παιδιά του.

Αυτός και η γυναίκα του δε χόρταιναν δουλειά,
θέλανε τα παιδιά τους να ζήσουνε καλά.

Κουράγιο, βρε γυναίκα μου, ώσπου να μεγαλώσουν,
είναι παιδιά πολύ καλά, θα μας το ανταποδώσουν.

Τα δύο παιδιά σπουδάσανε στην Αμερική,
κάνανε οικογένεια και μείνανε εκεί.

Από τη στενοχώρια τους πριν κλείσει ένας χρόνος
πέθανε η γυναίκα του και μένει ο γέρος μόνος.

Ζήτησε στο αγόρι του να πάει ο καημένος
θυμάται τι τ΄ απάντησε κι είναι φαρμακωμένος.

«Πατέρα πολλά μας έκανες και σ΄ ευχαριστούμε,
μα είναι δύσκολο εδώ με γέροντες να ζούμε».

Ο γέρος του απάντησε, «να έχετε την ευχή μου
κι εγώ θα έχω μια γωνιά στο άλλο το παιδί μου».

Μα όταν το ανέφερε στην κόρη του μια μέρα
εκείνη του απάντησε, «δεν γίνεται, πατέρα».

«Σπίτι μεγάλο έχουμε, η κόρη καμαρώνει,
μα όσα μέτρα μείνανε τα κάναμε σαλόνι».

Πόσο ο γέρος λαχταρά να ΄ναι με τα παιδιά του,
νάχει τα εγγονάκια του πάνω στα γόνατά του.

Αυτή η σκέψη η γλυκιά το γέρο αποκοιμίζει,
του ιδρύματος η ερημιά όμως τον τριγυρίζει.

Ο γέρος εκοιμήθηκε με πρόσωπο θλιμμένο,
την άλλη μέρα το πρωί τον ΒΡΗΚΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΟ.

ΟΥΔΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΤΙ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ