Ένα πουλάκι
κάθονταν
σε δέντρο
υψωμένο
κοίταγε τριγύρω
το Μοριά
και ήτανε
θλιμμένο.
Έψαχνε ένα κλαρί
της Λευτεριάς
να χτίσει τη
φωλιά του
και μες την
ησυχία του
ν’ αφήσει τα
αυγά του.
Έφυγε επέταξε
ήταν
στενοχωρημένο
φοβόταν τη
σκλαβιά
γιατί ήταν
σκλαβωμένο.
Ο Γέρος του
ΜΟΡΙΑ του ευχήθηκε
ώρα καλή καημένο
γρήγορα θα ρθει
η λευτεριά
θα ΄σαι
ελευθερωμένο
Κολοκοτρώνης
πάει και κάθισε
ψηλά σ’ ένα
κοτρώνι
κι αγνάντευε
τους Τούρκους
πώς να τους
κλείσει μες στ’ αλώνι.
Φέτος θα ΄ρθει η
Λευτεριά
κούκος δεν θα
λαλήσει
και η τρυγόνα το
πρωί
θλιβερά θα
κελαηδήσει.
Κολοκοτρώνης και
οπλαρχηγοί
στην Αγία Λαύρα
ορκισμένοι
να φέρουνε τη
Λευτεριά
μέχρι θανάτου
ενωμένοι.
Στα Δερβενάκια
κείτονταν
στο χώμα
ξαπλωμένοι
οι Τούρκοι
νικηθήκανε
Έλληνες
Δοξασμένοι.
Γύρνα πουλί μου
στο Μοριά
είσαι
ελευθερωμένο
να κελαηδείς
περήφανο
να ζεις
ευτυχισμένο.
Να ευχαριστήσεις
του Μοριά
όλα τα παλικάρια
σου φέρανε τη
Λευτεριά
πολέμησαν σαν
λιοντάρια.
Ζήτω οι πρόγονοί
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου