21 Απριλίου 1967 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Ήμουνα το εξήντα εφτά δεκαενιά ετών παιδάκι

δεν φοβήθηκα τη Χούντα, ήμουνα αντράκι.

Έπεσα στους φύλακες, που το χωριό φρουρούσαν

τη νύχτα απαγορεύονταν δεν κυκλοφορούσαν.

Πάνω στης νιότης το θυμό όλα τα δίνω μία

διότι μου στερούσανε την ελευθερία.

Μια πινακίδα αντίκρισα, έγραφε 21 Απριλίου

από πάτο την ξερίζωσα κι έγινα θηρίο.

Έφυγα νύχτα απ’ το χωριό όλα ήταν ζόρια

ταξίδεψα και έφτασα της Ηπείρου τα Ζαγόρια.

Δικάστηκα ερήμην, με δικάσανε εφτά μηνάκια

το πληρώσανε ακριβά τα δυο μου τα παιδάκια.

Γι αυτό φίλοι μου δεν ξεχνώ, θέλω για να γράφω

βγάζω τα’ από μέσα μου για να μην την ξαναπάθω.

Αυτά που γράφω σήμερα είναι της Χούντας καμωμένα

και βρίσκονται στα αρχεία της αληθινά γραμμένα».

Υ.Γ.

Ποτέ μην φέρουν οι καιροί την μέρα του Απρίλη σαν κι αυτή.

Πολλοί θ’ αναστενάξουν και από τον πόνο τους θα κλάψουν.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ